Hoogsensitief Opvoeden was niet genoeg voor mijn autistische zoon

De kaartensets die ik bij de hoogsensitieve kinderen in mijn praktijk gebruikte, nam ik mee naar huis. Het brak mijn hart dat mijn kind niks positiefs over zichzelf kon opnoemen toen wij bijvoorbeeld het talentenspel speelden. Als ik voor hem zijn talenten eruit pakte, werd hij ongemakkelijk van deze complimenten. We schreven alle talenten toch maar op een fel gekleurd blad en dit hing maanden op zijn kledingkastdeur.

Had mijn gevoelig kind zo’n lage eigenwaarde?

Het was opmerkelijk dat hij er niet naar keek en het hem ook niets leek te doen. Alsof hij zich er niet mee identificeerde. De hoogsensitieve kinderen die ik in een traject begeleidde, werden trots bij het zien van zoveel talenten, maar mijn kind niet.

Dat deed mij verdriet. Had mijn kind zo’n lage eigenwaarde dat hij er niet eens naar wil kijken?

We lazen boeken die hem moesten inspireren over zijn eigen gedachtenkracht. Een greep uit mijn boekenkast:

• ”Ik ben wat ik denk” van Louise Hay
• ”Help…ik voel zoveel” van Carla van Wensen
• ”Ik ben wat ik denk” van Louise Hay
• ”Sam denkt zich blij” van William Mulcahy
• ”Tijger, tijger is het waar” van Byron Katie
• De baas van de piekerfabriek van Margreet van der Veen
• en nog zoveel meer…

Ook speelde ik Mindset gesprekskaarten met hem. Het was heel bizar om op te merken dat mijn kind niet in staat was om de koppeling met zichzelf te maken.

Het grote verschil tussen mijn kind en hoogsensitieve kinderen

De hoogsensitieve kinderen die ik wekelijks zag, konden uitstekend vertellen wat hun probleem was en wat zij voelden. Ze stonden open voor een gesprek en gaven antwoord op vragen. Sterker nog, ze vonden de sessies echt een feestje. Mijn zoon werd er gefrustreerd en boos van.

Waarom kon hij niet vertalen wat hij voelde? Waarom kon hij het niet tekenen? Waarom kon hij het niet in beeld omzetten? Waarom sloeg geen enkele creatieve activiteit aan?

Mijn kind bleef zo gesloten als een oester. En hoewel hij op elke vraag: ‘Weet ik niet’ antwoorde, bleef hij toch vragen of ik hem net als de kinderen op mijn werk kon helpen. Inmiddels aarzelde ik of ik daar wel de aangewezen persoon voor was? Maar hij wilde en durfde absoluut niet naar een externe coach of therapeut, dus ik voelde dat ik niet anders kon dan op zijn smeekbedes in te gaan.

Wat ik ook deed, niks hielp

En dus trok ik alles uit de kast. Ik deed ontspanningsoefeningen en visualisaties met hem voor het slapen gaan die hoogsensitieve kinderen zo goed helpen. Maar er veranderde niets.

Daarna probeerde ik het met EFT (Emotional Freedom Techniques), haalde etherische olieën, kocht een bedcocoon en leende een zwaartedeken. Vervolgens een tentje over zijn bed en verschillende edelstenen en mineralen voor onder zijn kussen.

Ik schafte een zoutsteenlamp aan en voor zeker duizend euro aan producten bij de natuurgeneeskundige. Ook zijn geboorte liet ik in kaart brengen. Helaas mocht het allemaal niet baten.

Verwijdering in plaats van verbinding

Hoe meer ik deed voor hem en hoe meer ik hem in zijn kracht wilde zetten, hoe meer stress hij ervaarde. Hij sloot zich steeds verder af, totdat de eerste shut down een feit werd. Door hetzelfde van mijn zoon te vragen als ik deed van de hoogsensitieve kinderen in mijn praktijk, heb ik hem volledig overvraagd.

Ik dacht dat ik er goed aan deed om hem te zien als een kind dat alle antwoorden in zich heeft. Een kind die enkel serieus genomen moet worden en gehoord. Maar ik had het mis.

Pas toen ik wist dat hij autisme heeft, begreep ik hoe erg ik ernaast zat. Zijn brein zit enorm anders in elkaar dan dat van een neurotypisch kind dat hoogsensitief is. Het is een andere bedrading. En dus vraagt dat een andere aanpak van ons als ouders.

Autisme vraagt een andere benadering

Vanaf toen wist ik dat ik hem niet moest vragen wat hij nodig had, maar het zelf moest gaan invullen. ‘Dit is lastig voor jou, omdat……..daarom ga jij nu…..”. En dat ik zijn leven veel voorspelbaarder moest gaan maken en een van uur tot uur structuur moest opstellen.

Mijn kind had nog veel meer puzzeltijd nodig dan een hoogsensitief kind. Ik moest oppassen met onverwachte aanrakingen en grapjes. Ik moest leren loslaten en aanpassen.

Maar het ergste vond ik de realisatie dat er weinig wederkerigheid in het contact was. Een gezellig gesprekje na schooltijd over hoe de dag was geweest, kon ik vergeten. Hij had geen flauw idee wat er in een sociale situatie van hem werd gevraagd. Het gaf alleen maar stress.

Ik moest mijn verwachtingen en natuurlijke opvoedstijl aanpassen

De wetenschap dat mijn zoon zowel emotioneel als sociaal erg achter loopt ten opzichte van leeftijdsgenoten, maakt dat we leerden veel minder van hem te vragen of te verlangen. Ook verwacht je als ouder meer zelfstandigheid naar mate een kind ouder wordt, maar doordat automatiseren zeer moeizaam gaat, bleek zelfstandigheid een nog grotere uitdaging.

Uiteindelijk leerden we dat we als ouders vooral erg veel moeten verdragen. We moeten melt downs uitzitten en bij emotionele buien erg geduldig en liefdevol zijn, ondanks gedrag dat door een groot deel van de maatschappij als onhandelbaar wordt beschouwd.

Mijn natuurlijke opvoedstijl heb ik moeten aanpassen. Ik leerde mijn eigen behoeften, zoals knuffelen, verbinding maken middels gesprekjes en knusse moeder en zoon momenten, los te laten. In plaats daarvan las ik de boeken van Colette de Bruin, het boek ”Minder stress minder autisme” van Marjon Kuipers-Hemken en ”Ijskastmoeder” van Janneke van Bockel.

Maar de meeste tips en steun kreeg ik van andere moeders met kinderen met autisme. En daarom heb ik onlangs besloten om ons verhaal op dit platform met anderen te delen. Ik hoop dat ik je nieuwe inzichten mag geven en je op deze wijze een stukje steun kan bieden als jij ook worstelt met jouw autistische kind. Ik weet uit eigen ervaring hoe waardevol én nodig dat is.