Hoogsensitieve kinderen en angst
Dat is een serieuze en niet te onderschatten zaak, kan ik je vertellen. Vandaag al heel vroeg in de ochtend meegemaakt wat angst met een hoogsensitieve puber kan doen. Ja, een hoogsensitief kind opvoeden vergt enige flexibiliteit;-)
Toen we wakker werden was het ongelooflijk hard aan het regenen en daarbij onweerde het ook nog eens flink. Mijn eerste gedachte was; “o jee hij (mijn 12-jarige brugpieper) moet op de fiets en hij moet direct naar de sportvelden om buiten te gaan gymen”.
Niks lekker rustig wakker worden zoals het voor HSP kinderen zo prettig is (en voor een HSP moeder ook!)maar gelijk in de stress! “Hoe moet dit nu mam, gaat de gym wel door nu?”
Gelukkig bestaan er tegenwoordig mobiele telefoons dus er werd al druk ge-appt met klasgenoten, maar van school uit geen app of wat dan ook. Eerst maar douchen terwijl het buiten ontzettend aan het onweren is. En zelf al de beslissing genomen dat hij zo dus niet op de fiets gaat!
Hoogsensitieve kinderen beleven alles veel intenser
Daar waar “gewone” kinderen veel van wat ze zien, voelen, ruiken, horen en proeven filteren voordat het naar de hersenen gaat, gaat dit bij HSP -ers, hup direct in een keer door en komt dus keihard binnen! Zo ook onweer!
Dat er een grote angst bij HSP-ers is voor geluiden, onverwachte situaties etc. is dus heel logisch. Het komt gewoon allemaal ongefilterd binnen en overweldigt hen! Ik krijg altijd helemaal de kriebels als ik ouders of andere volwassenen tegen hun kind hoor zeggen dat ze flink moeten zijn, niet zo bang, een grote jongen/meisje moeten zijn.
Angst is voor deze kinderen heel reeël!
Mijn jongste is ondertussen uitgedouched en helemaal van z’n padje. Ik probeer de rust erin te houden door het gewone ritueel te handhaven, ontbijten, brood voor school klaarmaken en ondertussen tegen hem aanpraten op een geruststellende manier. Ik zeg hem dat de gym buiten echt niet door zal gaan en dat ik hem naar school zal brengen, dat hij van mij niet door het onweer hoeft te fietsen.
Ik weet dat heel veel andere ouders nu een hard ”BOE” geroep zullen laten horen en opmerkingen zullen maken als;” je maakt een watje van hem, het is toch een flinke jongen, zo leert hij het nooit!” enz. Maar beste mensen, je schiet er echt helemaal niks mee op om een HSP kind zijn angsten te negeren en eroverheen te walsen!
Je kunt beter zijn angsten ERKENNEN!
Zeg tegen je kind dat je begrijpt dat hij angstig is, dat het (in mijn geval deze morgen) logisch is dat hij eigenlijk liever niet naar school wil omdat er zoveel onzekerheden zijn en door zijn hoofd spoken:
- Moet ik nu wel of niet naar dat gymveld gaan fietsen,
- Moet ik naar school fietsen omdat we binnen gymles krijgen?
- Moet ik nu door de onweer gaan fietsen terwijl ik heel bang ervoor ben?
- Moet ik me door mijn moeder laten brengen en dan misschien uitgelachen worden?
- En stel dat mijn moeder me brengt en we moeten toch buiten gymen, hoe kom ik daar dan?
Pfff dat is heel wat!
Terwijl ik hem zijn ontbijt voorzet stel ik hem voor dat ik hem breng en even wacht tot hij klasgenoten ziet. En als ze dan toch naar het buitenveld moeten, bedacht hij zelf, kan hij wel bij iemand achterop. De opluchting is groot en onderweg in de auto (het regent en onweert nog steeds) begint hij over tornado’s (hallo, ik vind een onweersbui voorlopig wel genoeg om te handelen).
Op school ziet hij meteen klasgenoten, er worden trouwens nog veel meer kinderen gebracht, en gooit hij met een opgelucht “doei, ik hou van je!” de autodeur dicht. Tot vanmiddag!
Angst, zo reeël voor onze HSP kinderen. Lieve mensen beloof me dat jullie NOOIT de angst van je HSP kind onderschat!
Stel gerust, probeer samen tot een oplossing te komen, en BEGRIJP vooral!
Heel benieuwd hoe jullie omgaan met de angsten van jullie hoogsensitieve kind. Ik zie uit naar jullie reactie onder dit blog!
Ik ben het helemaal met je eens Conny! Erken de gevoelens van je hooggevoelig kind en ook de emoties die daarmee gepaard gaan…wat dat is niet hetzelfde;-) En na het erkennen staat reflecteren centraal…hiermee geef je woorden aan zijn angsten, je benoemt ze en daarmee toon je begrip en kun je hem helpen zijn gevoelens te reguleren en een positieve gedachte te vinden/formuleren waardoor hij zich beter zal voelen. Eigenlijk zouden alle ouders zich deze eigenschap meester moeten maken…het zorgt voor minder stress en geeft je kind het gevoel dat hij onder alle omstandigheden geaccepteerd wordt.
Hoe herkenbaar. Nu heb ik geen auto, maar ben onlangs met mijn dochter naar sport gefietst door de harde regen. Ze was al helemaal in “paniek” dat ze door de regen moest fietsen.
Nu het weer vroeg donker is fiets ik met haar mee tot ze zelf aangeeft dat ik haar op afgesproken plek weer kan ophalen. Tot die tijd is het heen en weer fietsen en als mobiele brigade in contact blijven met de andere 2 kinderen. Die dan thuis zijn. Al met al is dat dan voor mij 4x 20 min fietsen. Sportabb niet nodig.
Haha Edmee, ja jij hebt op deze manier je workout wel te pakken! Maar alles voor het goede doel toch! Heerlijk voor je dochter dat ze zo’n vertrouwen in haar moeder kan hebben, ze zal daardoor zeker uitgroeien tot een “stevige” volwassene!
vanmorgen had ik een intens verdrietige dochter
(4,5 jaar) net op het moment dat we naar school
toe moesten. Zij wilde niet naar school en ik zag
wel dat het haar menens was.
daarop heb ik de telefoon gepakt en school gebeld
dat zij later naar school zou komen. Daarna zijn we
rustig gaan praten wat er was. Zij gaf aan dat zij steeds
geslagen en geduwd werd door een jongetje in de klas.
op mijn vraag of ze dit ook tegen de juffrouw had gezegd
en of zij hier iets aan deed, gaf ze aan dat ze dat niet
durfde, omdat ze bang voor hem was.
We hebben besproken dat we samen met de juffrouw
zouden praten en dat ik ook met de moeder van het
jongetje zou praten.
samen zijn we naar school gegaan, waar de klasgenoten
op dat moment buiten aan het spelen waren. Dat gaf mij
mooi de gelegenheid om met de juf te praten. deze gaf aan
dat zij dit zelf nog niet gezien had en zij gaf mijn dochter ook
aan dat als zoiets nog een keer gebeurde dat zij dat altijd tegen
haar en de andere juf kon zeggen, zodat zij daar iets aan konden
doen.
Bij het ophalen kwam ik de moeder van het jongetje tegen en
heb ik met haar besproken wat er was gebeurt. Hierop zijn
we samen naar de juffrouw gestapt om te vragen of haar nog
iets opgevallen was. En ja er was na ons gesprek idd iets voor
gevallen en dat jongetje was de agressor.
hierop heeft de moeder van het jongetje het jongetje erbij gehaald
en hebben we het hier met het jongetje, mijn dochter en de juf
over gesproken.
hij heeft beloofd het niet meer te doen……even afwachten maar,
maar ikzelf vond het wel heel belangrijk vanmorgen om de telefoon
te pakken en ons even wat tijd te gunnen om te kijken waar het
verdriet en de angst mee te maken had en hoe we hier een oplossing’
voor konden vinden. I.p.v. mijn dochter en mezelf onder stress
en over stuur naar school te brengen
Deze mag zo in de boeken Miranda! Dat heb je echt geweldig opgelost voor jouw hooggevoelige dochter.:-) Even alles on hold, en stilstaan bij het gevoel onder het gedrag…..en dan zie je maar weer hoe snel je iets kunt oplossen!
Super Miranda! Ik word oprecht blij als ik lees dat andere moeders ook op deze manier met hun kind omgaan! Je hebt het echt super gedaan! En ook stoer om op de moeder van het andere kind af te stappen, maar ik geloof er heilig in dat als je zoiets met respect naar alle partijen toe doet daarbij de ander dus ook in zn waarde laat, het altijd oplosbaar is!
Wat een fijne en herkenbare blog! Onze ervaring is hetzelfde. En idd, neem ze serieus! Ik denk dat je daardoor zorgt dat ze hun angsten kunnen reguleren en dat ze daardoor uiteindelijk ook minder last van hun angsten zullen hebben. Het is af en toe dealen met de reacties van anderen, dat maakt het voor velen wel eens lastig. Je zoon heeft het geluk een moeder te hebben die er voor hem is en voor hem vecht en zo kan hij opgroeien tot een sterke persoon.
Dankjewel voor het compliment Karin! En ik ga zeker nog een keer een blog weiden aan hoe om te gaan met al die (voor)oordelen van al die mensen om ons heen!
Herkenbaar!! Ga er nooit tegenin dan is de paniek des te groter!!!
Wat een herkenbaar verhaal. Vanochtend een bezoekje aan de tandarts. Ik kan de spanning in hun lijfjes voelen. Als ik hier zomaar overheen zou walsen, is het enige resultaat wat ik krijg, dat zij zichzelf gaan aanpassen aan hoe zij denken dat ze dan moeten zijn. Hoe andere hun het liefst zouden willen zien. En als er iets is wat ik niet wil, dan is het dat! Ik wil dat ze gewoon zichzelf zijn, zodat ze niet op latere leeftijd nog op zoek hoeven gaan naar hun eigen ikje. Want dat eigen ikje is er al! En laat al die mensen maar denken dat we watjes van hen maken…
Heel herkenbaar! Vooral het feit dat alles boem binnen komt en niet gefilterd word. Wij weten sinds kort dat dit het geval is bij onze jongste zoon van 13. Van jongs af aan wilde hij al precies weten wat er ging gebeuren als hij bv ging voetballen. Nu snappen we ook waarom en kun je daar ook naar handelen, t is wel heel energie vretend.
Wat ik graag wil weten of jullie kinderen ook extreme angsten hebben voor dingen die op dat moment niet aan de orde zijn.
Hier een hsp moeder.. die samen met een hsp vader.. je raad het al hsp kindje (hsk) hebben. Het voordeel aan het zelf hsp zijn is dat ik haar voor de 100% begrijp. Het nadeel is dat haar angst en de daaruit volgende overprikkeling soms ook de mijne wordt.
Mijn dochtertje is op dit moment anderhalf.. vanaf dat ze geboren is leg ik haar al alles uit wat ik doe en waar we bv naartoe gaan. Dat begint ze nu steeds meer op een bewust niveau te snappen.. en dat brengt een nieuw probleem met zich mee. Mijn dochtertje vind andere mensen niet fijn en heeft lang nodig om mensen te wennen. Ik probeer haar daar zo veel mogelijk in te ondersteunen.. dit leidde altijd al tot huilen of wegkruipen maar als ze dan bij mama op schoot mocht blijven zitten was het goed. De laatste twee maanden echter kan ze aangeven dat ze weg wil en doet dit ook.. “mama die daar” wijzend naar de uitgang (laat weinig aan onduidelijkheid over haha). Dat kan helaas niet altijd gelijk.. en daar komt voor mij t moeilijke.. ze voelt zich dan namelijk enorm afgewezen door mij op het moment dat ik haar zeg dat we nu nog even blijven, straks weggaan en dat ze in de tussentijd bij mij op schoot mag blijven zitten. Ik voel op dat moment dat ze zich enorm ontkent voelt en ze wordt ook boos. Haar energie is overweldigend op dat moment.. en ze haakt min of meer direct op mij vast energetisch (klinkt gek dit maar zo voelt het). In combinatie met voortdurend hard huilen zorgt er vervolgens voor dat ik langzaam steeds meer overprikkeld raak.
Is er iemand die nog een goede tip voor die situaties heeft. Weglopen tot rust komen en weer terugkomen heb ik al geprobeerd maar daar wordt ze alleen maar nog overstuurder van (wat ik me redelijk goed kan indenken want mocht je eindelijk weg moet je weer terug). Hoor graag van jullie :-)! Groetjes, Anne.
Hi Anne, je hebt een prikkelgevoelig kind en haar behoefte aan veiligheid speelt op dit moment een grote rol. Heb je je al ingeschreven voor mijn gratis online cursus 7 sleutels voor een betere begeleiding van jouw hooggevoelig kind? Daar ga je zeker nog nieuwe handvatten treffen. Daarnaast zou ik je een magneetsieraad willen adviseren om dichter bij jezelf te blijven en de prikkels die jij binnenkrijgt laag te houden. Ook voor je dochter zou dit veel meer rust kunne geven. Omdat zij nog zo jiong is zou het magneethart (177) een uitkomst kunnen zijn omdat je dit eenvoudig in de kleding klikt. Kijk gerust eens op https://www.gevoeligkind.nl/energteix voor meer uitleg.