Wat ik zo lastig vind aan opvoeden is dat geen hoogsensitief kind gelijk is.
Ook hoogsensitieve kinderen kunnen sterk verschillen in hun gedrag. Logisch eigenlijk, maar niet altijd praktisch. Zo lijken mijn dochters op het eerste gezicht sterk van elkaar te verschillen.
Mijn oudste is een rustig kind dat het moeilijk vindt om haar emoties te tonen. Thuis zeggen we altijd: “Het is zo jammer dat de handleiding van dit kind in het Chinees is, anders hadden we haar vast eerder begrepen…”.
Ik ben een expert geworden in het lezen van haar lichaamstaal. Dan probeer ik op subtiele wijze er achter te komen wat er aan de hand is.
Is ze dwars, heeft ze ruzie en/of problemen, is ze aan het pre-puberen, gewoon ‘vervelend’ of heeft ze last van haar hoogsensitiviteit?
Tegenwoordig kan ik automatisch een body-check doen, zo tussen de boterhammen met kaas door: “ppprrrrrt check, prrrt kind loopt als een stijve plank, straks even uitzoeken of er iets gebeurd is, ppprrrrrrt”.
Jongste is thuis een schattige diva. Ze rolt met haar ogen, trekt een pruillip, zucht dramatisch en zet haar handen in haar zij:”Maaahaaaammm!” Ze gebruikt haar intelligentie en humor om dingen voor elkaar te krijgen.
Ook de rol als baby-zusje zit haar als gegoten. Als het haar niet zint gaat ze huilen en gillen. Bokkig slaat ze dan de armen over elkaar: “ik doe niet meer mee!”. Ze drijft ons soms tot wanhoop met haar huilbuien en opstandige gedrag.
Toch zijn deze verschillen in temperament van mijn meiden slechts dat; verschil in temperament!
Dat wat er onder die uitingsvorm zit is het zelfde, namelijk schaamtegevoelens, faalangst, overprikkeling etc.
Soms is het lastig om dat in mijn achterhoofd te houden als ik ergens ben en mijn oudste schiet in ‘plankjesmodus’ of mijn jongste stort krijsend ter aarde. Tegelijkertijd ben ik er mij ook van bewust dat ik de ‘doe effe gewoon zeg!’- methode heb geprobeerd en dat het een averechts effect had op het gedrag van mijn kinderen.
Dus laveer ik tussen mijn eigen gevoelens en belangen en die van mijn kinderen. Soms heb ik er even helemaal genoeg van. Dan ben ik klaar met geven. Het voordeel van mijn gevoelige kinderen is dat ze het prima begrijpen als ik zeg dat ik even geen zin heb om iets te doen. Dat hebben ze vaak al van ver zien aankomen en ze weten dat als ze nu even lief gaan spelen, mama zo wel weer ‘normaal‘ doet.
door: Gastblogger
Wil je meer weten over GevoeligKind mijn diensten en producten? Stuur me gerust via Whatsapp een vraag voor een persoonlijk ingesproken advies.