Goed bedoeld advies….of toch niet?

Hoe vaak ik wel niet met een gillend wichtje in een winkel of op straat heb gestaan…..volledig overstuur en ontroostbaar. De vreemde blikken van omstanders vermijdend, de opmerkingen van anderen naast me neer proberen te leggen, voorzichtig uitleggen dat het misschien niet verstandig is dat een vreemde dan nog opmerkingen maakt tegen mijn dochter, enzovoorts.

Opmerkingen als “je moet gewoon een keer doorpakken” of  “geef haar maar een weekje aan mij, dan heb je een compleet ander kind terug” waren vast goed bedoeld maar niet echt een steun in de rug voor mij als moeder. Schijnbaar deed ik iets fout omdat mijn kind niet ‘normaal’ reageerde.

Toen mijn oudste dochter geboren werd was de supernanny net in de mode, met haar stoute stoeltjes en sorry zeggen. Ik was vast van plan om mijn kind netjes op te voeden en deed keurig wat de supernanny mij via de televisie adviseerde. Dus als mijn kind gilde dan corrigeerde ik haar en zette haar op de gang voor een time out. Alleen gilde mijn kind urenlang, op een hele hoge en angstige toon.

En als ik dan wilde dat ze sorry zei dan raakte ze volledig in paniek en weigerde ze dat. Dus moest ze eigenlijk blijven staan maar dan ging het huilen steeds door en de situatie werd alsmaar erger. Dus ik stopte met die supernanny en alle opvoedboekjes want mijn kind stond er niet in. Ook al begreep ik niet wat er met haar aan de hand kon zijn.

Met mijn tweede dochter deed ik het al iets beter. Inmiddels was het advies om veel tegen je baby te praten en uit te leggen wat je deed. Dat werkte goed: “Ik leg je nu in je kamertje om uit te huilen want ik denk dat je moe bent”. Nog steeds had ik het idee dat ik perfecte kindjes ging maken van mijn nageslacht.

Tot ik het boek ”Het Hoog Sensitieve Kind” van Elaine N. Aron in handen kreeg, dat vertelde over hoogsensitieve kinderen en hoe je hen helpt op te groeien in een wereld die hen overweldigt. Het kwartje viel. En nog meer kwartjes vielen. Ineens had ik een boek in handen dat over mijn kinderen ging…sterker nog; het boek ging ook over mij!

En toen ik eenmaal begreep dat ik een hoogsensitieve moeder met twee hoogsensitieve kinderen was, ging het opvoeden binnenshuis een stuk gemakkelijker. Zo kon ik met mijn dreumes van anderhalf jaar twee winkels in. Daarna moest ze gegarandeerd vreselijk huilen. Maar goed; soms moet je nu eenmaal die derde winkel in.

Dan probeerde ik de wandelwagen, zoals Eileen Aron in haar boek adviseert, tot een soort tentje om te bouwen, zodat ze in ieder geval niet al te veel prikkels kreeg. En dan was er altijd die mijnheer of mevrouw die dat zielig vond en de ’tent’ openmaakte en mijn dochter probeerde op te vrolijken. Met als gevolg dat mijn dochter van ‘huilen’ naar ‘krijsen’ ging en niet eerder ophield totdat we veilig thuis waren.

Iedereen bedoelt het goed dacht ik. Maar ergens denk ik ook dat mensen nerveus worden als iets niet binnen het plaatje past. Een baby hoort blij te lachen, een kind hoort open en vrolijk mensen te benaderen, een puber hoort tegen laat naar bed gaan en drukke feestjes te kunnen.

Maar dat is onze projectie op de kinderen, wij vinden dat geruststellend als we kunnen zeggen dat “ze nu eenmaal een echte puber is”. Maar als ik iets geleerd heb van mijn dochters is dat ik mijn projecties en verwachtingen opzij moet zetten en mij niet moet schamen over hoe ik met de meiden omga.

Hoogsensitieve kinderen zijn hele eerlijke en oprechte mensen die heel goed weten wat ze nodig hebben in deze wereld. En wij horen naar ze te luisteren! Meer weten? Bestel dan hier het boek van Elaine N. Aron, een geweldig naslagwerk voor iedere opvoeder van een hoogsensitief kind!