Volgens mij ben ik niet de enige moeder die met het zweet in de bilnaad fietst met haar kinderen. Mijn twee hoogsensitieve dochters hebben mij al menig grijze haar en hartverzakking bezorgd.

Tot nu toe hebben ze alleen zelf schade opgelopen maar de keren dat mijn oudste in al haar dromerige onhandigheid bijna een ongeluk veroorzaakte zijn ontelbaar.

Ik zie haar nog fietsen: kijkend naar de eendjes in de sloot naast het fietspad en niet doorhebben dat ze steeds meer aan de linkerkant fietste. Een bejaarde tegenligger kan niet uitwijken dus ik gil zo duidelijk mogelijk “Opzij, naar rechts, aan de kant!!” tegen de oudste.

Op het allerlaatste moment zwenkt ze uit en raakt ‘alleen maar’ de fietstas van de beste man. “Mam, je schreeuwt”, moppert mijn dochter bozig en we fietsen stil samen verder.

Op vakantie zouden we ook weer eens ouderwets lekker lang gaan fietsen. Moet kunnen, het is belangrijk voor hun ontwikkeling en zo verder, maar ik ben de hekkensluiter in de familie en ik zie dus alles altijd ‘live’ gebeuren.

Op mijn netvlies staan nog verschillende horrorbeelden van kindergezichtjes die over het ruwe beton geschraapt worden, huilbuien van een kind dat echt niet meer verder wil maar wel moet en dan ook de botsingen met dieren, ouderen en andere kinderen.

Omdat ik de moeder ben sta ik met stip op nummer 1 voor de verzorging van de schade die ze hebben opgelopen. De dikke lippen, bloedende knieën en het grint in de elleboogjes… Maar goed, ze moeten goed leren fietsen en ik moet van mijn overbezorgdheid af: op een dag zullen ook mijn kinderen heus veilig kunnen fietsen. Maar dan moeten we wel veel oefenen.

Zodoende gaan we op pad en ik besluit mij te richten op het leuk maken van het fietsen. Mijn jongste dochter van zes (die vorig jaar nog op zeer onaangename manier kennis maakte met het betonnen fietspad) fietst voor me. Het gaat heerlijk en ik begin mijn zenuwen te verliezen. Ik geniet van de flapperende oren van de hond in het fietskarretje, de soepele manier waarop mijn oudste fietst en het vertederende zwoegen van mijn jongste.

Als het moeilijk wordt moedig ik haar aan, voor hoogsensitieve kinderen werkt dit goed voor extra vertrouwen; heuvels lijken wel bergen voor die kleine kleuterbeentjes. Op een gegeven moment ziet mijn jongste een “echte berg” voor zich en ze stapt meteen van haar fiets af.

Ze kijkt haar zus en vader na, die met hun lange en sterke benen gemakkelijk omhoog komen. “Dit gaat mij niet lukken hoor, het is echt te moeilijk, mama”, zegt ze beteuterd. “Dat weet je pas als je het hebt geprobeerd”, zeg ik heel pedagogisch verantwoord. Want ik weet dat faalangst bij een hoogsensitief kind snel op de loer ligt en door het tegendeel te ervaren zij er weer sterker uitkomt en meer vertrouwen krijgt in haar eigen kunnen.

Tot mijn verbazing klimt ze weer op haar fiets en ze begint aan de klim naar boven. Het blijkt inderdaad niet zo moeilijk als ze had gedacht en ze haalt de top. Heel trots kijkt ze me aan en ik zeg hoe trots ik ben op het feit dat ze het toch heeft geprobeerd en heeft ontdekt dat ze het kan. “Ach weet je wat het is mam”, zegt ze wijs, “Je kunt altijd nog afstappen!”