Er kan veel veranderen in 10 maanden

Soms vergeet je iets te posten….een artikel zoals hieronder dat ik alvast had opgeslagen als blog maar wegens drukke omstandigheden totaal vergeten ben te plaatsen.

Nu bijna een jaar later vond ik het ineens terug , las het nog een keer door en bedacht mij dat ik jullie dit toch niet wil onthouden omdat ik weet dat jullie dit als ouders ook meemaken….dus 10 maanden na dato ziet dit artikel dan eindelijk het levenslicht:-)

Wat ik ook nog even wil melden is dat er in die 10 maanden enorm veel veranderd is…de explosieve peuter van toen bijna 4 is langzaam veranderd in een stabiele kleuter van bijna 5 die door de juiste, liefdevolle begeleiding veel beter in zijn vel zit, beter om kan gaan met zijn emoties en vrijwel nooit meer onvoorspelbaar reageert.

Wat maar weer aantoont dat een hoogsensitief kind enorm kan groeien, net als jij, en dat je dus nooit te oud bent om te leren en de moed niet mag opgeven!

Uit de bocht

De laatste weken vliegt onze hoogsensitieve zoon van bijna 4 nogal eens uit de bocht. Door een aanstaande verhuizing (waardoor het momenteel nogal rommelig is bij ons in huis) en de switch binnenkort naar de kleuterschool kan hij van het  1 op het andere moment ‘’kantelen’’ zoals wij dat noemen. Hij zit dan ineens van de onderste sport van de ‘’stressladder’’ op de bovenste…..en binnen 2 tellen kan hij veranderen in een bommetje.

Dat heeft deels met het temperament van het kind te maken, deels met de leeftijdsfase maar ook met het feit dat hij nog moet leren zijn wil te richten. Daarnaast is hij heel sensitief voor veranderingen, waardoor deze ontwikkelingen hem een onveilig gevoel en dus stress bezorgen met alle gedragskenmerken die daarbij horen.

Dat kan vooral in gezelschap nog wel eens lastig zijn omdat je nooit weet wat er zal gebeuren en hoe heftig het zal zijn . Zo ook vorige week zondag met de Paasbrunch die traditioneel bij mijn ouders gevierd wordt. Vind jij het soms ook een opgave om met een hoogsensitief kind op bezoek te gaan bij mensen die er een wat autoritaire opvoedstijl op na houden en menen dat een kind zich dient te schikken naar wil van de volwassene? Ik wel!

Zoveel meningen

Het feit dat iedereen  een mening heeft over het gedrag van mijn kind, over hoe wij het als ouders aanpakken en dat het blijkbaar geoorloofd is hem te mogen aanspreken op zijn gedrag en hem te corrigeren helpt ook niet echt mee. Als rasechte HSP-er maak ik in dergelijke situaties steeds weer mee dat grenzen stellen bij mij ook nog in ontwikkeling is…..dus werk aan de winkel;-)

In ieder geval hadden wij op voorhand al gewaarschuwd dat het weleens eens ‘’mis’’ zou kunnen gaan met het vriendelijke verzoek het in dat geval vooral aan ons over te laten! Over de hele dag genomen hadden we eigenlijk geen echte problemen, wat mede kwam door de vele chocolade eitjes die zoonlief in de tuin bij elkaar had gesprokkeld en waar hij zeer content mee was.

Ondanks het weer was het een goede zet om tot 2 keer toe met hem te gaan wandelen zodat de opgebouwde spanning uit zijn lijf kon worden afgevoerd.  Toch was er aan het einde van de dag een moment waarop ik zag dat het binnen enkele ogenblikken mis zou kunnen gaan. Het kritieke punt van overprikkeling was blijkbaar bereikt waardoor er ‘’ongewenst’’ gedrag opspeelde.

In-zicht

De fronsende blikken van opa ten spijt, die er wel weer het zijne van dacht en het ook nog eens nodig vond om dit te moeten benoemen, nam ik zoonlief bij de hand en leidde hem vakkundig af door voor te stellen bij opa en oma in bad te gaan, wat een prima methode is om alle prikkels van de dag letterlijk af te wassen.

Ineens maakte irritatie plaats voor enthousiasme en was hij, eenmaal in het warme water, weer als een zonnetje. Het was pas een paar dagen later tijdens mijn specialisatie opleiding tot Hoogsensitiviteit Consulent dat ik door een oefening echt inzicht kreeg in de reden achter deze bijna-kanteling, die op het oog uit het niets kwam.

Terwijl ik een stuk schuurpapier in mijn handen kreeg (sensatie nr. 1) moesten twee medestudenten hardop een bladzijde uit boek voorlezen (sensatie nr. 2 en 3), terwijl ondertussen twee verschillende cd’s werden afgedraaid (sensatie nr. 4 en 5) er met een luchtverfrisser werd gespoten (sensatie nr. 6) en ik op een kauwgom moesten kauwen (sensatie nr. 7).

Al mijn zintuigen werden overspoeld……het eerste gevoel: stress! Mijn hartslag ging omhoog evenals mijn irritatiefactor! Door mij goed te concentreren op het kauwen, kon ik mij inhouden en blijven zitten….maar ik besefte mij direct dat ik dit als hoogsensitief jong kind nooit zou hebben gekund! Dan zou ik van ellende waarschijnlijk zijn gaan schreeuwen of slaan.

Zintuigenbom

Ineens kon ik mij extra levendig voorstellen hoe dat die zondagmiddag voor mijn gevoelige zoontje had moeten zijn: een spelende radio in de keuken, voetbal op de tv in de woonkamer, meerdere volwassenen die luid en geanimeerd met elkaar praten, oma die in de keuken voorbereidingen treft voor het avondeten met alle geluiden en geuren die daarbij horen. Een ware zintuigen bom!

Voor ons volwassenen misschien normale geluiden maar voor een hoogsensitief jongetje een explosie aan sensaties waaraan hij ten prooi viel! Hoogsensitieve kinderen ervaren namelijk alles tegelijkertijd en hebben op deze leeftijd nog niet geleerd hoe zij zich voor deze prikkels kunnen afschermen of ermee om kunnen gaan.

Vluchten of vechten

De stress die het kind overvalt, kan zich vervolgens uiten in vlucht – of vechtgedrag, waardoor hij, afhankelijk van zijn temperament,  naar binnen keert en niet meer bereikbaar lijkt of juist heel druk of kwaad wordt.

Vooral de laatste variant baart ons als ouders (en omstanders) vaak zorgen. Maar wist je dat de woede die het kind uit, meestal voortkomt uit paniek? Je kind weet zich letterlijk geen raad met alle prikkels. Vanuit het zogenaamde limbisch systeem waar het meest primitieve brein zich bevindt, worden de automatische hersenen aangespoord te reageren door te vluchten of te vechten.

BOEM: een explosie kan het gevolg zijn! Belangrijk om je als volwassene te beseffen dat een hoogsensitief kind zich hier niet van bewust is en deze reactie dus niet kan controleren. Bovendien is boosheid één van de belangrijkste emoties die je als kind kunt hebben omdat je deze nodig hebt om je gezond te kunnen ontwikkelen.  Het moet geuit (kunnen) worden…het de kop in willen drukken heeft op de lange termijn echt negatieve gevolgen!

Straffen is zinloos

Straffen is in zo’n situatie dus echt zinloos en bovendien mijns inziens hopeloos ouderwets. Probeer eerder te doorzien waar het gedrag van jouw gevoelige kind vandaan komt, stel je ontvankelijk op en reflecteer en benoem gevoelens die jouw kind mogelijk voelt….hij wil er namelijk iets mee zeggen…altijd!

En als jij als ouder uit de emotiecirkel kunt stappen (en ja, dat kan echt…om te starten begin je eens met deze ademhalingstip of 1 van de andere ontspanningstechnieken…we beseffen ons echt niet wat het belang is van een goede ademhaling op momenten van stress!)  je niet gek laat maken door de blikken en meningen van derden en vooral doorvoelt waar de paniek vandaan komt, ben je in staat om echt zijn anker te zijn in de wereld die hem zo overweldigt.

Dat de omgeving deze inzichten (nog) niet heeft en dus vanuit onwetendheid en voorgeprogrammeerde denkbeelden reageert, mogen jij en ik leren naast ons neer te leggen in het besef dat onze kinderen OKE zijn, precies zoals ze zijn! En dat geldt overigens ook voor onszelf;-)