Als je niet tot bloei komt

Daar kwam ie dan aanlopen op zijn laatste kijkdag gisteren, na 4 weken fulltime wennen op De Ruimte, de Democratische School in Soest…mijn intense, hoogsensitieve en hoogbegaafde oudste zoon met zijn vele talenten die op zijn oude school niet de ruimte of de begeleiding kregen om tot volledige bloei te kunnen komen…

Na kortdaad optreden van mij om uitval van school te voorkomen reed ik 6 weken geleden, op donderdagmiddag om 13.00 uur (ja ik weet het nog exact;-) op de bonnefooi van Loosdrecht naar Soest voor een spontaan SOS gesprek want ik was na 1,5 jaar touwtrekken met school het kastje en het muurtje behoorlijk beu.

Steeds verder onderpresteren en ziek thuis

Het eist zijn tol als moeder om je kind steeds verder te zien onderpresteren en steeds vaker ziek thuis te hebben terwijl je kosten nog moeite gespaard hebt om hem zowel thuis als op externe locaties passende begeleiding te bieden én school de inzichten en handvatten aan te reiken om hem ook daar beter te kunnen ondersteunen. Ik heb er notabene zelfs de opleiding tot HB professional voor afgerond…maar ook dat mocht niet baten.

Al mijn adviezen en aanbiedingen om er samen de schouders onder te zetten ten spijt kwam het tijdens gesprekken met IB en leerkracht kort gezegd steeds hierop neer:

“Wij adviseren met zijn profiel (IQ 145+) een voltijd HB school, want wij kunnen hem hier niet bieden wat hij nodig heeft…..dat kan regionaal via de stichting. Google maar even en veel succes” 😳

En daar sta je dan als mama en professional. En moet je gaan zoeken/bellen/mailen met instanties om te voorkomen dat je zoon een thuiszitter wordt met een schooltrauma zoals zoveel HB kinderen van mijn clienten overkomt.

Gefrustreerd, niet gesteund en ook best een beetje radeloos

Zo voelde ik me…want niet alleen zat de dichtstbijzijnde HB school die
ik sprak de komende 2 jaar vol en lag de voltijd HB school van de stichting op ruim een half uur rijden van huis.

Bovendien zou laatstgenoemde school na de zomer (weer) verhuizen en haar groepen splitsen naar 2 locaties waardoor ik in een logistieke nachtmerrie terecht zou komen met 2 kinderen want ik heb nog een mini-me in groep 3 die logischerwijs direct zou meeverhuizen.

Om nog maar te zwijgen van het feit dat er (ook) op deze school momenteel een directeurenwissel plaatsvindt en de huidige directeur het met mij persoonlijk afgestemde intakegesprek op de afgesproken datum en tijd gewoon vergat omdat hij het “zo druk” had. Het voelde chaotisch en mijn vertrouwen was inmiddels tot het nulpunt gedaald.

We zaten 6 weken voor de zomervakantie….de tijd begon nu echt te dringen nadat ik al vanaf februari aan de bel had getrokken ivm zijn UHB profiel. Hellup, waar kan ik heen, wie kan ons helpen?

Wat een ruimte bij De Ruimte

Vanaf het eerste moment dat we aankwamen op De Ruimte voelde ik de vrijheid. De vibe en inrichting van de locatie die gericht is op spelend leren, de prachtige natuur, de lieve en oprecht geïnteresseerde leerkrachten, de dieren (ezeltjes!)….ik wist het meteen…dit is dé school!

De school zonder klaslokalen, zonder toetsen, zonder cijfers, zonder stress. De school waar ik zelf had willen zitten, de school waar ik mij waarschijnlijk wél begrepen had gevoeld, de school waar ik een onderdeel van het geheel zou zijn geweest in plaats van buitengesloten, de school waar ik als gelijke zou zijn behandeld, de school waar al mijn talenten al vroeg tot bloei hadden kunnen komen en ik als niet herkend HSP & HB meisje dus een ander, positiever zelfbeeld zou hebben kunnen ontwikkelen.

Een school die mij geleerd zou hebben dat het belangrijk is wat ík wil…en niet wat anderen verwachten dat ik zou moeten willen. 
Mijn innerlijke kind voelde zich direct welkom en thuis en ik zag dat Siebe, hoewel hij het echt wel spannend vond, hetzelfde ervoer….4

Leren wat jíj wilt

Afgelopen week ontving hij “consent” (heel officieel en zoals het een democratisch proces betaamt;-) van de schoolkring, de docenten en gaf hij zelf een volmondig JA op de vraag of hij na de zomervakantie officieel op deze bijzondere school wilde beginnen.

Zíjn wil is namelijk belangrijk…want deze school gaat over wat híj wil leren, wil doen, wil weten, wil ontwikkelen, wil ontdekken, wil ervaren…zodat hij wil worden wie hij werkelijk is en niet wie hij denkt te moeten zijn.

Tranen van ontroering en geluk stroomden over mijn wangen toen de directrice tijdens de evaluatie zei: ”Jij bent een écht De Ruimte kind….wij zijn heel blij dat jij bij ons op school komt”.

Nou, niet half zo blij als ik….want wat gaan we nu gelukkig de zomer in…hij en ik!