Het lijkt een onmogelijke combinatie
Hoogsensitief zijn en een fervente voetbalspeler. Al vanaf zijn derde jaar wil mijn jongste (nu 12) voetballen, voetballen en voetballen. Prima toch , lekker balletje op straat hooghouden, samen met zijn grote broer en vader een partijtje spelen, niks aan de hand zou je zeggen.
Maar dat was uiteraard snel te weinig uitdaging voor de jongste, hij wilde op de plaatselijke voetbalclub, sterker nog hij wilde later profvoetballer worden! Ingeschreven bij de voetbalclub en er werd al snel duidelijk dat hij inderdaad een aardig balletje kon spelen dus hup in de selectie! Leuk, knap, trots! Maar ik zie het al jaren met lede ogen aan.
Voetbal is bij uitstek een contactsport!
Duwen, trekken, vervelende dingen tegen elkaar zeggen, onderuit halen, kortom je bent op zo’n veld als HSP-er absoluut NIET veilig! Voetbal, bij uitstek een contactsport, levert nogal wat gestomp, geschop, geduw en getrek op. En dan ook nog na afloop gezamenlijk douchen, kan het nog erger!?
Wanneer je hoogsensitief bent, vind je het vaak niet prettig als (onbekende) mensen te dichtbij komen. Benader ze rustig, geef ze de ruimte, blijf een beetje op afstand tot ze je vertrouwen. Zie je dat gebeuren op het voetbalveld?! “Even wachten tegenstander, je zit te dicht op me en ik ben nog niet aan je gewend!”
Daar werd en wordt dan ook een behoorlijke wissel getrokken op de hoogsensitiviteit van mijn zoon. Hij zit ondertussen in C2 en heeft op een of andere manier toch zijn draai gevonden in de voetbal. Vorig jaar heeft hij bijvoorbeeld heel duidelijk aan gegeven dat hij niet in D1, maar in D2 wilde spelen omdat de sfeer in D2 veel prettiger was. Wat ben ik dan trots op mijn zoon; kiezen voor zichzelf ondanks de eer van het in het eerste mogen spelen. Dan ben je goed bezig in je hoogsensitiviteit.
Prikkelgevoelige zintuigen
Het zal je bekend zijn dat hoogsensitieve mensen alles veel intenser voelen, ruiken, horen, proeven enz. Kortom de zintuigen nemen alles heel intensief waar omdat prikkels die binnen komen in de hersenen niet gefilterd worden. Als volwassene heb ik het er al moelijk mee, laat staan dat je een kind bent!
Niet zo gek dus dat mijn jongste tijdens de wedstrijden meer dan eens huilend het veld moest verlaten. Wanneer hij neergehaald werd (hij is nog klein en licht ook) kwam die trap of duw dusdanig hard aan in zijn beleving dat doorspelen niet altijd meer mogelijk was. Daarnaast was er ook de mentale uitdaging.
Ook schelden en intimiderende opmerkingen komen hard binnen bij HSP-ers en dat gebeurde volop in het veld waardoor wij regelmatig een boze zoon moesten opvangen na afloop van een wedstrijd. En wat denken van de enigszins bestraffende toon van de trainer als hij niet tevreden was over het spel van het team….
Geen land meer met hem te bezeilen, want hij voelde zich dan persoonlijk aangesproken op iets waar hij juist zo zijn best op had gedaan. Want onze hoogsensitieve zoon volgt altijd precies de instructies van de trainer op.
Begrip voor hoogsensitieve kinderen
We hebben een paar keer het geluk gehad een trainer te hebben die open stond voor het fenomeen hoogsensitiviteit. Nadat wij een en ander hadden uitgelegd zei hij altijd steevast na een training of wedstrijd wanneer er niet goed gewerkt was: ”jongens, wat ik nu ga zeggen, geldt niet voor iedereen”, en dan noemde hij een aantal jongens bij naam (waaronder meestal mijn zoon) voor wie de kritiek niet gold. Kijk, daar kan je wat mee!
Wat ik moeilijker vond tijdens de wedstrijden, als mijn zoon voor de zoveelste keer van het veld werd gedragen met een blessure, waren de ongevoelige commentaren van andere ouders: ” hij heeft wel vaak wat he?!” of; ” hij moet wel wat flinker worden, want die jongens worden steeds harder”. Pfff, dan had ik moeite om mijn mond te houden en niet alweer uit te gaan leggen hoe mijn zoon in elkaar steekt.
Ik heb in mijn leven met mijn hoogsensitieve kinderen en mijn hoogsensitieve ”Ik” gemerkt en ervaren dat er maar een ding belangrijk is, namelijk heel dicht bij jezelf blijven, heel dicht bij je kind blijven staan en weten en uitstralen hoe geweldig ze zijn! In mijn optiek is het gewoon een onmogelijke combinatie; hoogsensitief en voetbal…..
Hebben jullie die ervaring ook met je kind en groepssporten? Ik ben benieuwd naar jullie ervaringen en hoe jullie op het ”veld” omgaan met trainers en ouders die duidelijk nog niet weten wat deze mooie karaktereigenschap precies inhoudt. Deel je reactie hieronder!
Hoi Conny,
Mijn hooggevoelige kleuter heeft onlangs een eerste proefles Judo gehad…..en hoewel dat geen echte groepssport is, was dat eigenlijk al te veel voor mijn kleine man. Er lopen toch ruim 10 jongens van verschillende leeftijden in een lokaal dat een beetje raar ruikt in een wit pakje heen en weer te rennen. Hij voelde zich er verloren…dat kon ik aan hem zien….Het 1 op 1 oefenen vond hij dan wel weer erg leuk..beetje duwen, trekken en koprollen over de mat. Mijn vermoeden is dat ook hij absoluut geen kind is voor een groepssport….Hij heeft al grote moeite met de dagen op school dat er 30 kindjes in de klas zitten….dus een 11-tal met krijsende jongetjes (en hun ouders;-) lijkt mij vooralsnog erg ver van ons bed.
We blijven wel steeds aanbieden…dus vragen hem wat hij leuk vind en proberen dat dan uit. Een proefles kan altijd en is een uitstekende methode om in te voelen of het iets kan zijn voor je kind. Binnenkort gaan we oefenen met ponyrijden…hij is gek op dieren dus we zijn benieuwd. Belangrijkste is dat je als ouder je kind niet dwingt…..een overvolle agenda met hobbies is zowiezo niets voor een hooggevoelig kind dus rustig opbouwen en kijken waar zijn behoefte ligt….
Voor hooggevoelige kinderen die een voorliefde hebben voor een sport die nu eenmaal in een groep beoefent wordt, kan het raadzaam zijn om vooraf met de coach/leraar te spreken en aan te geven dat jouw kind gevoelig is voor geschreeuw, boze blikken en algemene kritiek en veel meer plezier heeft als hij wordt aangemoedigd en gecomplimenteerd en verbinding voelt. Daarnaast zul je aan je kind duidelijk moeten maken dat in deze sport een coach nu eenmaal hard moet praten om zich verstaanbaar te maken in het veld/naar de groep maar dat dit niet persoonlijk bedoeld is! Ze lijken dus boos, maar zijn dat niet echt…dus wat je waarneemt en denkt is dus niet altijd wat WAAR is:-)
Jeetje, wat een herkenbaar verhaal.
er staan dingen in die ik zelf gezegd of gedacht heb.
had t bijna zelf kunnen schrijven.
herkenbaar maar tevens ook weer een frustratie omdat je zo weinig mensen tegenkomt die open staan voor dit fenomeen (zoals in de tekst staat)
Gelukkig heeft mijn zoon nu een trainer waarbij hij heel graag naar de trainingen gaat. Een hele jonge knul maar blijft (voor zover ik van mijn zoon hoor) altijd rustig.
wie weet………. 😉
Hoe ik ermee omga?
ooit wel eens met een leider erover gehad………hij zou een oogje in t zeil houden……..
ook wel eens iets met een trainer besproken
maar ze zeggen ijskoud, ik ben trainer geen oppas (of zulke uitspraken)
uitspraken als: “hij moet maar wat harder worden” en “stel je niet aan, gewoon doorrennen” bezorgen mij echt de rillingen.
bespreek het daarna ook met mijn zoon, samen komen we er wel uit.
maar hij wil zo graag blijven voetballen en daarom ben ik zelf ook merendeels van de partij. Niet meer tijdens alle trainingen.
en ook hier dus geregeld een onderonsje over de reacties en/of boze blikken van bijv. de trainer, de teamgenootjes enz.
Ik denk dat we geluk hebben als we een trainer/coach hebben die het begrijpt, met alle respect maar de meeste trainers zijn vrijwilligers en komen voor de voetbal waarbij omgaan met verschillende kinderen moeilijk kan zijn en ook niet hun hoogste prioriteit heeft. Ik heb echt respect voor al deze mensen die zich met hart en ziel belangeloos inzetten voor al deze kinderen.
Maar het blijft een feit dat ook HS kinderen recht hebben op een beetje lol en plezier in hun sport! Ik denk dan ook echt dat daar een grote taak van ons ouders ligt om ze erop te wijzen en onze kinderen te leren “lezen”.
Samen moeten we er dan toch uitkomen!
Vooral de zin ‘dicht bij jezelf en bij je kind blijven’ is voor mij goed om te lezen. Mijn zoon tennist en heeft 3 jaar op judo gezeten. In die drie jaar heeft hij aan niet 1 wedstrijdje mee gedaan. Dat wilde hij niet. Ook bij tennis zijn er regelmatig leuke toernooitjes. Zoonlief en zijn tweelingzus hebben nu 3 keer een tenniswedstrijd mee gedaan en zeker de eerste keer was heel erg spannend. Mijn zoon (8 jaar) heeft eerst aan de kant staan kijken en wilde echt nog niet meedoen….. Ondertussen krijg ik vragen of vragende ogen van andere ouders waarom hij niet op de tennisbaan staat….) Halverwege het toernooi is het hem toch gelukt aan te sluiten en heeft hij heel enthousiast mee getennist. Supertrots op zichzelf…. Wat een overwinning! 🙂 Het toernooi duurt 1 uur, dan pauze en dan nog ongeveer een half uur tot drie kwartier. Maar dat halen mijn zoon en dochter niet. Na 1 uur zijn ze er wel klaar mee, concentratie is weg en beiden willen ze niet meer meedoen na de pauze. Ik probeer ze nog wel aan te sporen, maar dwing ze niet. (Ondertussen vraag ik me af of ik mijn kinderen niet meer moet motiveren en minder vrijheid moet geven om met de wedstrijd te stoppen) En dan kijk ik om me heen en zie soms de afkeurende blikken van andere ouders van wie de kinderen wel het hele toernooitje uit (moeten) spelen. Maar ik blijf bij mezelf, trek mijn eigen plan! Zeker na het lezen van het verhaal van Conny! Ik ben supertrots op zoon en dochter die toch maar wel 1 uur mee tennissen!
Heel goed Angeline! Dwingen heeft absoluut het averechtse effect! Sturing, steun en stimuleren zijn de basiselementen in de opvoeding van een hooggevoelig kind, waarbij je altijd blijft kijken naar wat JOUW kind aankan en nodig heeft! Na een uur is het gewoon klaar! En dat is al best lang voor een kind van 8;-) Als hooggevoelige mama’s zijn wij erg gevoelig voor de mening van derden en de afkeurende blikken van andere ouders ervaren wij als intimiderend en vervelend…waarom is dat toch? Het blijft interessant om dat bij jezelf na te gaan (doe ik ook met enige regelmaat;-)….het zegt namelijk niets over je kind maar meer over of wij ons geaccepteerd voelen (afkeuring geeft je het gevoel buiten de groep te vallen en dat je iets ”verkeerd” doet). Als jij van jezelf accepteert dat jij als ouder naast je kind staat en inspeelt op wat jij/zij nodig heeft dan kun je het echter niet fout doen! Dat is onderdeel van een emotioneel coachende opvoeding waar jouw gevoelige kinderen straks heel veel baat bij zullen hebben! Jij doet het dus helemaal goed als je luistert naar jezelf en je hooggevoelige kinderen! Dat andere ouders hier afkeurend op reageren zegt alles over hun eigen conditioneringen en opvoeding;-) Dus gewoon zo doorgaan!
warme groet,
Sabrina
Dank voor je reactie Sabrina. Je slaat de spijker op zijn kop en raakt me met je woorden. Toch erg fijn om bevestiging van ‘goed doen’ te lezen! 😉
Hartelijke groet,
Angeline
Graag gedaan;-) Het is een heel herkenbaar fenomeen en iets waar ik in mijn trainingen en workshops ook echt aan werk met de moeders…het versterken van de IK-kracht (die niet alleen het kind nodig heeft, maar ook de mama/papa zo blijkt;-)
Mijn zoon zit op honkbal. Het mooie van deze sport vind ik, is dat er een hele duidelijke taakverdeling is binnen het team, maar dat het ook heel duidelijk is dat je moet samenwerken. Je hebt niet zo’n fysiek contact met de tegenstander als bij voetbal. De coaches/trainers van het team zijn heel positief en mocht er kritiek zijn is dat altijd opbouwend. Daarnaast is het publiek erg sportief en wordt er gejuigd voor zowel de eigen partij als de tegenstander als er een mooie actie plaatsvind.
wat een leuk alternatief voor de volkssport voetbal:-) Klinkt idd als een gestructureerd spel waar veel gevoelige kinderen baat bij hebben. Ikzelf was slecht in honkbal vanwege mijn motorische ”gestoordheid” waardoor ik de bal altijd miste of zo kort sloeg dat ik altijd ”af” was;-) Snel was ik dan weer wel, dus als ik eenmaal op een honk stond, dan kwam ik ook wel binnen. Misschien is het wat voor mijn zoon later;-)
Mijn dochter heeft ook al verschillende sporten geprobeerd….judo, ballet, zwemmen, dansen….allemaal geen succes, dus toen ze vorig jaar begon met voetballen dacht ik dat ze er na twee maanden wel genoeg van zou hebben, maar integendeel!!
Ondanks dat ze niet de hele wedstrijd kon mee voetballen (veel te vermoeiend dat geschreeuw enzo), plus een coach die teveel focuste op het kampioenschap wilde ze dit seizoen weer verder met het voetbal.
Helaas is ze dusdanig geblesseerd dat ze zowieso dit seizoen niet mee kan doen (en misschien nooit meer).
Dit komt niet door de fijne sfeer, aan het begin werdt ze door die meiden gepest, maar nadatwe hebben uitgelegd hoe mijn dochter Iin elkaar zit, heeft ze er zdlfs vriendinnen gemaakt. En is ze maanden door blijven voetballen ondanks de pijn.
(Al die ouders die steeds liepen te zeuren dat het wel steeds die van mij was die geblesserd was of maar niet opgesteld moest worden omdat ze zelfs in het voetbalveld nog wegdroomt hebben denk ik dusdanig invloed op haar gehad dat ze maar bleef doorzetten)
Dus sporten en hoogsensitiviteit gaan verrassend genoeg goed samen….indien de mensen erom heen maar een beetje rekening houden met het hsk
Echt een doorzettertje dus, die dochter van jou! Jammer dat ze nu niet meer kan spelen maar ik hoop dat ze een andere sport (uitlaadklep) kan vinden!
Wat veel reacties al! Fijn dat we op deze manier weer eea van elkaar kunnen opsteken! Mijn oudste zoon (nu 26) , achteraf bezien ook behoorlijk hoogsensitief maar toen was er nog zo weinig over bekend en deed ik alles maar een beetje op gevoel wat uiteraard heel goed was maar ook wel eenzaam!
Hij was erg verlegen kon moeilijk voor zichzelf opkomen dus dachten wij: we doen hem op judo, daar wordt hij weerbaar van. Oeiiii, ik schaam ne nog als ik daarover terugdenk.
Hij zat ondertussen wel al in groep 7, maar toch! Op een dag fietste hij huilend naar de judo, zo erg vond hij het. Gelukkig waren we toen zo verstandig om hem er meteen weer af te halen! Judo is ook een sport waar er erg dicht bij je gekomen wordt. Vlak dan ook niet de een op een competitedrang uit! Ook heel moeilijk voor HSP kinderen.
Faalangst!? Bij mijn kind komt het voor! Misschien goede stof voor een volgend blog!
Geweldig hoor Angelina! Wat iedereen ook zegt of vindt, het gaat om JOUW kind en zijn veilige gevoel!
Een heel herkenbaar verhaal! Ook wij hebben gezocht naar een sport. De afspraak met onze zoon was dat hij zelf mocht weten wat hij ging doen, maar dat het wel onze bedoeling was dat hij een sport ging kiezen. We wilden overal wel met hem gaan kijken.
Tot onze verbazing is het (dankzij een open dag en een trainer die alle ruimte liet om níet mee te doen) korfbal geworden. Een gouden greep! Ik zie veel meer sensitieve kinderen én trainers dan ik had gedacht . Trainers die meedenken, een sport met duidelijke en beleefde regels, de sfeer van een familievereniging. We zijn er erg blij mee!
Beste marielle, en andere ouders als HB trainer en ouder van HBkinderen zo geweldig om jou verhaal hier te lezen. Ik herkende ook mijn oudste zoon in de verhalen en de jongste maar dan net even anders.
Ik ben blij dat jullie je zo goed bij de vereniging voelen! We doen daar ook erg ons best voor. Kinderen moeten het vooral leuk vinden. En ja je moet ze soms er laten zijn zonder iets te moeten. Ook dat is teamwork en samen zijn!
Mijn zoontje van 4 zit nu zo’n jaar op judo.. hij is vlak voor zijn 4de verjaardag begonnen met het idee om te leren vallen/valbreken en fysiek bezig te zijn met andere kinderen. Hij is altijd erg voorzichtig durft niet zo goed te klimmen en klauteren. In het begin zat hij veel bij mij op de bank want hij vond het erg spannend. Maar de sfeer was goed naar mijn idee.. de leraren waren wel jong maar voelde wel goed dingen aan en gingen goed om met de kindjes. Hij vond het zelf ook leuk om naar de judo te gaan.
Daarna deed hij steeds meer en steeds langer mee.. af en toe de clown uithangen omdat hij absoluut geen idee had hoe hij zich moest gedragen. En nu zijn er lessen die hij goed mee doet.. moeilijk vindt hij het 1 op 1 oefenen met andere kinderen.. de ene keer oefent hij serieus en de andere keer rent hij constant weg. Dat doet hij vaak bij dezelfde kinderen. En laten we wel zijn.. hij is ook nog maar 4 jaar. Maar hij gaat er wel graag naar toe!
En dat is het belangrijkste! Ik hou gewoon erg goed in de gaten of hij steeds met plezier gaat.. Hij is ook erg met muziek bezig ( net als zijn ouders) dus we zien wat de toekomst brengt 🙂
Hij is dus heerlijk aan het proeven en rondkijken wat er allemaal te doen is. Wat leuk dat hij zo met muziek bezig is! Wist je dat hoogsensitieve mensen vaak ook heel creatief zijn?! Wanneer hij zich in de muziek goed kan leren uiten kan hij op een fantastische manier al zijn prikkels kwijt raken!
Als ik jullie verhalen zo lees, moet ik enorm terugdenken aan mijn zoektocht en strijd naar een sport voor mijn zoon met PDD NOS. Een hooggevoelig kind is geen kind met Autisme, maar een PDD NOS’er is wel degelijk hooggevoelig voor prikkels, aanrakingen en heeft hier een heel groot raakvlak.
Mijn zoon wilde perse gaan voetballen, andere sporten kwamen niet in beeld, dus ben ik me gaan oriënteren. Natuurlijk was er geen voetbalteam voor mijn kind. Ik heb de stoute schoenen aan getrokken, ben met de KNVB in de weer gegaan en heb een voetbalvereniging benaderd en inmiddels bestaat hier in Tilburg al sinds 4 jaar Plus Voetbal.
Ik ben dit dus 5 jaar geleden gaan opstarten en heb inmiddels een bijna 5 jarige die hooggevoelig is en ik ben al tot de conclusie gekomen dat ook hij hier heel goed op zijn plaats gaat zijn.
Omdat ik in dit wereldje mee draai, kan ik jullie wellicht helpen aan een voetbalvereniging in jullie buurt waar ze ook dit soort voetbal aanbieden?
Dit is dus geen reclame, maar een handreiking om eventueel lijntjes te leggen naar wellicht de droomsport van jullie kind.
Groetjes Marion
wat een topidee om zelf zo’n club te starten! Je vult hier dus een echte behoefte in! Ik denk dat er veel meer kinderen op zijn plek zouden xijn bij zo’n plusclub!
hoi
wij zijn nog volop bezig met de onderzoeken van ons meisje ( 7 jaar ) als ik hier de verhalen lees zijn er best wel wat herkenbare dingen die ik bij suze ook zie! paardrijden dat is haar sport of ik moet eigenlijk zeggen dat was haar sport! door de drukte door een reactie van de juf slechte concentratie van suze maar ook de nodige prikkels zijn we gestopt. een felle reactie van de juf was uiteindelijk de druppel.
wat jammer dat je hebt moeten stoppen! Is er geen mogelijkheid om in kleinere groepjes of individueel deel te nemen? En om juf wat uitleg te geven over haar houding en hoe die overkomt op een gevoelig kind?
Uit alle verhalen komt heel duidelijk naar voren hoe belangrijk het is verder te zoeken totdat je iets gevonden hebt wat bij jouw kind past. Ook merk je hoe belangrijk het is wat achtergrondinformatie te geven over jouw kind.
Ik ben van mening dat iedereen die met kinderen te maken heeft, of het nu de juf of meester op school is, of de zwemleerkracht, voetbaltrainer enz., ze allemaal zich heel bewust dienen te zijn van het feit dat elk kind anders is en dus ook een andere aanpak nodig heeft. Vooral de gevoelige kinderen schieten er vaak behoorlijk bij in.
Maar hoe meer we erover praten met elkaar en anderen hoe bekender eea gaat worden.
20% van de bevolking (dus ook de kinderen) is heel veel dus tijd voor erkenning! En jullie helpen daar allemaal aan mee door zo goed voor je eigen kind op te komen! Super!
Mijn zoon (nu 11 jaar) is niet alleen hooggevoelig maar ook hypermobiel. Hij kreeg als peuter al fysiotherapie om zijn spieren te ontwikkelen. Daar is ons ook aangeraden hem veel te laten sporten.
Dus eerst naar een speciale gym. Na een tijdje had hij dat wel gezien en wilde even niets meer.
Toen kwam de tijd van de zwemles. Een ramp. Veel te grote groepen, met zwemleraren van de oude stempel, dus niet zeuren, gewoon erin gooien en zwemmen maar.
Nee dus, eraf en naar een speciale zwemclub, kleine groepjes en persoonlijke benadering.
Hij heeft zijn A gehaald. B wilde hij niet meer doen en we hebben dat ook zo gelaten.
Sporten is niet echt zijn ding, tot ongeveer groep 5, toen kwam voetbal in zicht.
Hij vond het geweldig, op school een balletje trappen met wat vrienden of thuis. Na maanden had hij zelf de knoop doorgehakt. Hij wilde op voetbal. Zo gezegd zo gedaan. Gekeken bij verschillende clubs en enkele keren mee getraind. Hij vond het verschrikkelijk. Geschreeuw, geschop, geduw, noem maar op. Hij knapte er helemaal van af. Geen voetbal dus voor mijn zoon, behalve nog op school met zijn vrienden en voor de tv..
Nu sinds enkele weken heeft hij de smaak te pakken van basketbal. Het is een kleine groep, er moet niets, wil je meespelen met een wedstrijd is het goed, niet meespelen met een wedstrijd, ook goed. Keuze ligt helemaal bij het kind.
Het bevalt hem tot nu toe nog steeds en hij heeft er veel plezier in en dat is toch het belangrijkste
Sinds een aantal weken train ik de allerkleinste kinderen van 4 tot 6 jaar met voetbal,ook bij mij zitten er een paar tussen met hoog gevoeligheid,hoe ga ik daar mee om, gewoon jezelf blijven ,proberen te begrijpen wat er in een kinderkoppie omgaat,ze komen van school en gaan dan trainen,trainen op hun manier,plezier staat hierop op nr 1, niks geen dwang van je moet dit of dat…….daardoor krijg ik als yrainer een boost……..en trots ben ik dan op deze kinderen……
Super om te horen Erwin dat jij duidelijk van nature zo goed op kleine kinderen kunt afstemmen en het spelelement op de 2de plek zet. Deze kleintjes zullen zich bij jou vast veilig voelen waardoor zijn hun talent kunnen ontplooien! Dank daarvoor en leef het andere trainers maar voor:-)
Hi Erwin,
Goed bezig!
Dus we kunnen de jongens wel bij TOV laten wennen 😉
Groet,
Andres
Hey Conny,
Wat een fijne blog weer! En idd… Blijf (bij)jezelf!
Ons zoontje zit sinds hij 3,5 is op judo. Hij heeft echt een geweldige meester. Hij is heeeel gestructureerd. Hij is heel duidelijk in wat hij zegt en hij is ook erg leuk met de kinderen en ook heel lief. Hij is heel goed in het aanvoelen wat elk kind nodig heeft en hij spreekt ze op die manier aan die bij dat kind werkt. Bij ons zoontje maakt hij vaak een grapje als hij hem aan moet spreken. Dat werkt bij hem heel goed.
De kinderen weten waar ze aan toe zijn. Er is in de les geen moment waarop de kinderen niet weten wat ze moeten doen. Hij gaat ook iedereen meerdere keren langs tijdens het oefenen en hij geeft elk kind persoonlijke aandacht en complimenten.
Het is een intensieve les van 45min. Maar het kost ons zoontje daardoor niet veel moeite. Hij voelt zich dusdanig prettig dat hij zelfs graag wedstrijden doet, zonder zenuwen, omdat hij weet wat hij moet doen en hij weet dat hij het kan (omdat de meester zegt dat hij het kan ;-)).
Hij is heel fanatiek tijdens wedstrijden. Nou scheelt het ook wel dat hij sowieso nauwelijks reageert op pijn, van baby af aan al niet. Om een voorbeeld te geven… Tijdens zijn laatste toernooi had hij een kind in de houdgreep en dat kind pakt hem in zijn gezicht vast, met de vinger in de oogkas van ons zoontje. Ons zoontje deed niets, probeerde wel zijn gezicht weg te draaien maar bleef hem in de houdgreep houden.
Judo was dus een gouden greep voor ons zoontje. Maar dat ligt ook echt voor een heeeeeel groot deel aan de meester!
Gr. Karin
Ik durf mijn zoon niet eens meer mee te nemen naar een sport. Ik heb dit nu een aantal keer geprobeerd omdat hij aangaf bij een sport te willen kijken. Als ik dat dan geregeld had en de dag was daar dan wilde hij opeens niet meer. Dan was het opeens teveel.
Iets nieuws is al veel voor mijn 8 jarige.
We hebben nu bij diverse takken van zwemmen gekeken, judo en voetbal.
In mijn ogen is zwemmen super voor hem. Het competitie gevoel, samen maar toch alleen. Geen pijnen in zn lijfje in het water.. Maar helaas hij durft het nieuwe niet aan..
Misschien moet je gewoon een jaartje wachten. Het komt waarschijnlijk allemaal veel teveel op hem af nu. Soms wil het ook weleens helpen als ze samen met een vriendje ergens op gaan. Iets vertrouwds bij ze. Maar mijn ervaring is vooral niet teveel pushen.
Hier juist een erg positieve ervaring met voetbal en mijn zoon van zeven jaar. De eerste trainingen ruim twee jaar geleden waren voor hem lastig. Bij aanvang van de training werd met de hele groep(30 kinderen) warm gelopen. Dat was hem teveel en hij blokkeerde.
De trainer maakte het vaker mee; hij mocht 1 op 1 inlopen op 20 meter van de grote groep af met een trainer en dat ging prima. Elke week liep hij, zonder dat hij het door had, een meter dichter bij de groep warm tot hij uiteindelijk gewoon naast de groep liep. Het was over. De rest van de training ging in groepjes van zes of zeven en dat ging vanaf het begin prima.
Hij heeft van voetbal veel meer zelfvertrouwen gekregen. Speelt wel in een zestal met twee goede vriendjes, dat voelt veilig. Hij is geen uitblinker maar heeft het zo naar zijn zin en wil geen wedstrijd missen.
Het geduw en trek dat bij voetbal hoort, vindt hij niet leuk maar hij leert er wel van gaandeweg en op het schoolplein kan hij meer hebben.
De trainer is wel heel belangrijk in het verhaal. Die hoeft niet eens veel te zeggen, maar het gevoel dat hij oke is zoals hij is kreeg hij en een aai over de bol en compliment doet zoveel goed,
Hoi Jane, ik ben het inderdaad met je eens dat een trainer heel belangrijk is in het verhaal.
Hallo Conny,
Tja, zo herkenbaar en niet alleen is mijn zoon (10) dol op voetbal maar hij is ook nog eens een supergoede keeper (half speler,half keeper). Toen de trainer eens zei toen mijn oma op sterven lag;”Voor de oma van Skip” en hij de ene na de andere om zijn oren kreeg zag hij dit alsof hij er nu voor had gezorgd dat oma dood zou gaan. Helemaal van slag rende hij van het veld. Bij voetbal kan dit natuurlijk niet maar hij was 8 jaar oud en is zo gevoelig dat weinig mensen dit begrijpen. Ik ben blij dat ik toen achter mijn kind ben gaan staan maar de reacties van de ouders waren niet van de lucht. Dat is met voetbal toch een ding, mee gaan met de pas en anders krijg je het wel te horen van de trainers of de andere ouders. Aan de ene kant hebben deze regels er wel voor gezorgd dat hij houvast had en omdat de trainers en coach de rariteiten (om het zo te noemen) maar ook zeker de kwaliteiten van mijn zoon zagen en hem daar ook voor complimenteren konden ze door sommige dingen (inderdaad sneller liggen/in het net hangen etc) heen kijken en wij als ouders zijn supertrots op ons gevoelige ventje die zich staande weet te houden in de voetbalwereld waar hij zo dol op is.
Ik kreeg kippevel toen ik jouw verhaal las, wat een drama voor hem!
Het enige wat hij kon doen was inderdaad weghollen!Supergoed van je dat je achter je kind bent gaan staan! Er zullen namelijk altijd mensen blijven die er niets van snappen en het gaat tenslotte om jou en hem!
Blijf vooral ook tegen hem zeggen hoe bijzonder hij is, want dat zijn onze HS kinderen zeker!
Hallo Conny,
Ik heb gelukkig al wat ervaring opgedaan met het omgaan met de meningen van andere ouders en trainers doordat ik een dochter heb met PDD NOS.
Die is gelukkig heel goed opgevangen bij de zwemvereniging en ondanks dat het motorisch niet altijd makkelijk gaat traint ze heel graag en hard.
Aangezien een teamsport niets voor haar zou zijn, is zwemmen voor haar heerlijk en in verhouding prikkelarm.
Mijn zoontje van net 6 wilde echter al van jongs af aan op voetbal. Gelukkig hebben we een kleine club in de buurt en troffen we een trainer bij de eerste training die heel veel gevoel heeft bij wat kinderen nodig hebben en ook juist het voordeel ziet van mijn hard werkende zoon.
Hij was pas 4, maar zijn vriendje ging voetballen en hij wilde dit ook. Een klein groepje en een trainer die dus heel veel complimenten gaf en juist waardeerde dat hij alles precies goed probeerde te doen heeft ervoor gezorgd dat hij nu nog met plezier gaat.
Wel moest hij wennen aan de partijtjes en dit jaar ook aan de wedstrijdjes tegen vreemde kinderen. Maar door zijn gevoel voor de timing, hoeft hij niet altijd het echte duel aan te gaan. Laatst werd hij voor het eerst omgeduwd terwijl er geen bal in de buurt was en was hij (terecht!) verongelijkt.
Gelukkig kan ik hem door mijn ervaring met mijn dochter wel steunen en uitleggen dat niet alle kinderen de regels zo goed volgen als hij dat doet, maar dat dat juist zijn kracht is! Nog steeds doet hij niets liever dan voetballen.
Mocht het ooit anders worden dan zal er wel iets anders zijn dat er voor in de plaats komt. Hij wil volgend jaar ook graag op breakdance, lijkt me ook super voor hem.
Het belangrijkste vind ik dat kinderen (HSP of PDD NOS of anders) goed in hun vel blijven zitten en als ouders zullen we voor ze op moeten komen. Uitleg aan de omgeving helpt bij mijn dochter tot nu toe ook heel goed, dus dat probeer ik voor hem ook.
Mooie blog overigens, goed om alle reacties te lezen.
Groet, Jenny
Dankjewel Jenny voor je compliment!
En wat goed om te lezen dat er door de trainer zo goed mee omgegaan wordt. Constant opkomen voor je kind, dat is inderdaad de enige mogelijkheid. En ik hoop dat op die manier steeds meer mensen gaan beseffen hoe belangrijk het is om kinderen te benaderen op de manier waaraan zij behoefte hebben. Alleen op deze manier kunnen we er met zn allen “stevige” volwassenen van maken die goed in hun vel zitten en de wereld tegemoet kunnen treden!
Mijn zoon, nu 11; ik kwam er pas achter dat hij hooggevoelig was toen hij 6 was. Voor die tijd nog nooit van de term gehoord. Op school riepen ze de hele tijd dat hij maar ‘hard’ en ‘weerbaar’ moest worden, uiteindelijk stond hij zo vaak buiten de groep omdat hij voelde dat hij anders was en daar in niet geaccepteerd werd – en zeker ook niet gesteund door de volwassen leerkrachten! – dat hij het normaal begon te vinden om ‘naar onderen getrapt’ te worden. Toen ogenblikkelijk naar andere school over laten stappen. Is ook nog beelddenker dus heeft leerstijl die slecht aansluit bij huidige schoolsysteem/-systemen van leren. Sporten?! Hij was vanaf zijn 6e zo ontzettend moe dat dat er helemaal niet in zat, niet voldoende energie voor! Zwemmen vanaf zijn 7e bij een klein, lekker warm zwembad en met veel rustgevende aandacht en in kleine groepjes, daar genoot hij van. Heeft gezwommen t/m diploma B en wilde toen niet verder (want kreeg ineens een trainer die hem gewoon publiekelijk belachelijk maakte, ik kan er nog nijdig om worden). Op zijn 10e kwam hij eindelijk wat beter in zijn vel te zitten, bleek hij de ziekte van lyme te hebben opgelopen … is nu gelukkig aan de beterende hand maar sporten is een groot woord, dat zit er nog even niet in, zelfs gymles is een hele opgave. Alle groepssporten wijst hij af! Hij moet er niets van hebben. En vechtsporten al helemaal niet! Dus we denken er nu aan om Rots & Water in te gaan zetten en daarnaast proeflessen te gaan doen bijv. bij Aikido (is meer bewustwording dan vechten), badminton misschien?, weet het verder eigenlijk niet … ik lees hier helemaal geen verhalen van mensen die HSP-kids hebben die gewoon NIET willen sporten, ben benieuwd of mijn zoon een van de weinige kids is die dat niet wil…? Ook geen idee hoe ik hem warm kan draaien voor bepaalde sporten, anders dan hem gewoon meenemen naar proeflessen. Iemand tips?!
Mijn zoon wilde niet meer naar school, had veel woedeaanvallen, vooral op school maar ook thuis. Na lang zoeken ontdekte ik dat het probleem in de gymles zat. Mijn zoon zit in groep 4 en ze gaan met twee parallelklassen, dus zo’n 45 kinderen tegelijk gymen, gedurende 2 uur. Daarbij werden vooral drukke spellen zoals tikkertje gedaan, dat was voor hem echt to much. Ik heb toen bij de leerkracht, die alle ideeen die ik aandraag met open armen ontvangt, verzocht hem niet meer mee te nemen naar de gymles. Dat hebben we enkele weken gedaan en mijn zoon veranderde zichtbaar! Langzaam maar zeker proberen we nu weer onder begeleiding en gedurende een kortere periode hem mee te laten doen, en dat gaat redelijk goed. Als het te veel wordt gaat hij met de begeleider terug naar school. Hij is duidelijk (nog) niet klaar voor een teamsport, vandaar dat we op zoek zijn gegaan naar een andere sport en zijn uitgekomen bij judo. Niet zomaar een judoclub, maar eentje waarbij de trainers ook verstand hebben van omgaan met kinderen met hs of vormen van autisme. Hij doet dit nu enkele maanden en dit gaat supergoed.
Superfijn Anke dat het nu goed gaat! Super ook dat er zoveel moeders zijn zoals jij die hun best doen voor hun kind en net zolang zoeken tot ze iets gevonden hebben waar hun kind zich prettig bij voelt! Ongeacht of ze HS zijn of niet!
Vroeger heb ik met kleuters gewerkt en als er dan zo’n vierjarig kindje voor het eerst naar school kwam waren er echt een heleboel die eerst op de bank wilden zitten tijdens de gym. Het overweldigende en vooral ook het uitkleden was in het begin echt “too much”. Instictief liet ik ze toen al eerst wennen alvorens de volgende stap te nemen. Het mooie is dat de kinderen zich dan veel sneller op hun gemak voelen en die stap ook veel sneller dureven en kunnen nemen.
Erkenning doet je kind zo groeien!
Goed bezig!
Beste Conny,
Wat is het toch fijn om te lezen, dat er zo veel ouders zijn die het op
deze manier voor hun kanjer op moeten nemen.
Onze hooggevoelige zoon (12) voetbalt met veel plezier bij onze plaatselijke dorps-voetbalclub samen met vrijwel al zijn klasgenoten.
Er zijn wel eens wat kleine dingetjes voorgevallen bijv. dat hij vond dat zijn teamgenoten vaker iets tegen hem riepen in het heetst van de strijd.
Hier had hij zichtbaar moeite mee en trok zich dit persoonlijk aan.
Ik heb toen een prettig gesprek gehad met zijn trainer over zijn hooggevoeligheid.
Hij heeft dit erg goed opgepakt en gelijk de volgende training met de kinderen besproken dat hij alleen maar positieve geluiden wilde horen tijdens de wedstrijd.
Ook heb ik samen met mijn zoon aan zijn teamgenoten/klasgenoten uitgelegd wat hooggevoeligheid is.
Onvoorstelbaar hoe kinderen dit opnemen, een van de reacties was:
Was iedereen maar zoals jou, dan zag de wereld er een stuk leuker uit!
Wij merken dus dat onze zoon zichtbaar aan het groeien is door voetbal/teamsport, hij kijkt nu andere kinderen aan tijdens het handenschudden voor de wedstrijd en hij geeft af en toe ook een duwtje.(hij laat zich nu dus niet meer zomaar aan de kant zetten)
Anderzijds vind hij het soms ook vermoeiend om te moeten functioneren binnen een team en lijkt hem atletiek erg leuk.
We zullen wel zien, zo lang hij zich hier prettig voelt is het goed!
Hallo Maartje,
Goh wat goed zeg dat de kinderen er onderling zo goed op reageren!
Zelf had ik het gevoel, zeker op de basisschool dat iedereen dacht; “daar heb je haar weer met dr hoogsensitiviteit over dr zoon”. Nu kan dat natuurlijk ook aan mijn eigen HS liggen:))
Ik vind het echt heel bijzonder dat jij en iedereen zo overweldigend reageert op mijn blog. Dit geeft aan hoeveel herkenning er is en daardoor erkenning voor het fenomeen hoogsensitiviteit.
En dat klasgenootje had gelijk; waren er maar meer zulke kinderen en mensen dan zou alles veel prettiger zijn!
Fijn dat jij ook er zo goed mee omgaat ik zou zeggen;”zegt het voort, zegt het voort!”
Hier een tienjarige voetballer, waarvan ik sinds kort denk dat hij beelddenkend is en hoogsensitief. Alle puzzelstukjes vallen op zijn plek. De faalangst waar hij op school tot voor kort (superjuf dit jaar) mee worstelde en waar hij ook tegenaan liep op de voetbal, toen er dik verloren werd. Want dat lag echt aan hem! Dacht hij…..
Maar gelukkig heeft hij een hele fijne club vriendjes waar hij mee voetbalt, op de club, op straat en op school. Wel heeft hij het heel erg nodig dat hij weet wat er van hem wordt verwacht. Hij is verdediger en een goeie ook. Toen hij als 5-jarige doorkreeg wat een verdediger precies moest doen, was hij de enige die op zijn plek bleef en deed wat de coach hem vertelde. Reacties van de tegenstander vind hij wel erg lastig, zeker als ze na gaan trappen. Nu hij dus 10 is, zie je dat het inzicht er helemaal is en dat hij daardoor ondanks zijn lengte (heel erg klein voor zijn leeftijd) alles opvangt achterin. Heel leuk om te zien.
Volgend jaar maakt hij voor het eerst kans om in de selectie te gaan spelen, maar hij maakte me heel duidelijk dat hij dat liever niet wil. Hij wil bij zijn vriendjes voetballen, waar alles veilig en duidelijk is.
Op school voetballen en op het trapveldje wilde hij de eerste jaren niet, omdat dan de structuur van het spel weg was. Nu ze ook daar met duidelijke posities spelen doet hij niets liever!
misschien toeval maar mijn zoon is ook heel klein voor zijn leeftijd , ik lees dat nu een paar keer terug in mijn hs speurtocht …..toeval of niet?? het voetbalverhaal is wel precies mijn verhaal …helaas wel wat minder positief
mvgr.gerry